چادری را می تکاند دختری در بادها
عطر گلهای زمینی می رود از یادها
چادری که بوی ریحان بهشتی می دهد
می برد هوش از سر ادراک و استعدادها
بر مسلمان ها که جای خویش دارد، فاطمه
بر یهودی هم نموده چادرش امدادها
دارد این ایام حیدر پای تابوت زنش
می کشد دور از نگاه دخترش فریادها
آنچنان تابوت را با میخ می کوبد علی
از صدایش مات مانده تیشه ی فرهادها
میخ را می کوبد و یادش می آید پای در
همسر او در میان دود بود و دادها
از میان همهمه، آن خصم جانی می رسد
می زند در را لگد تا هر چه بادا بادها
شاعر : امیر عظیمی