دوست دارم به توّلای تو بنویسم عشق

دوست دارم به توّلای تو بنویسم عشق
آه خورشید به پهنای تو بنویسم عشق

دستْ خطم به قشنگی خط و خالت نیست
تا به زیبایی لب های تو بنویسم عشق

دوست دارم که شبی روی فرج نامه ی تان
با همه مردم دنیای تو بنویسم عشق

دَر و دیوار دلم پرُ شده از یا مهدی
چقدر از غم شب های تو بنویسم عشق

ذکر یابن الحسنی گفتم و رفتم سرداب
تا به یاد دلِ تنهای تو بنویسم عشق

کار ما نیست شناسایی راز گل سرخ
بهتر این است فقط پای تو بنویسم عشق

شب شعر است به یادش قلمی بردارید
جای بیکار نشستن قدَمی بردارید

روی این بومِ پُر از عشق قَلمّو بکشید
چشم و خالی و لب و بینی و اَبرو بکشید

پَر طاووس ندارید اگر فرش گنید
زیر پایش صَفی از بال پَرستو بکشید

انبیاء کوچه ی سرداب ترافیک شده
یار در راه و در این فاصله جارو بکشید

می کشم بر رخ عالم خبر آمدنت
چه سحرگاه خوشی شد سَحر آمدنت

باز هم دست و دلِ شعر به کار افتاده
باز هم قرعه به نامِ دلِ زار افتاده

سحر نیمۀ شعبان خبری در راه است
شور در گردش این لیل و نهار افتاده

دست و پایم دمِ صبحی به خدا گُم شده است
مـهزیــارِ دل مـن یــادِ قــرار افتاده

جای یک عکس در این لحظۀ شیرین خالی ست
چـشــم نــرگس بـــه تمـاشای بهـار افـتاده

چه کسی باز تُرنجی به زلیخا داده
کـه نفـس هاش دوباره به شمار افتاده

یُوسفی لابُد از این کوچه گذر کرده که باز
ایـن همــه دسـت در این گوشــه کنار افتاده

سمت سرداب دویدیم به حاجت برسیم
پسر نــوح شویــم و بــه هـدایت برسیم

دسته ای مرغ سحر گریه برایت کردند
لبِ گهواره نشستند و صدایت کردند

دوشِ جبریل نشستی که به معراج روی
دو سه ساعت نشده سر به هـوایت کردند

تربت عشق به کام تو زدند و آن جا
آخــرین منتقمِ خـون خدایـت کردنـد

چشم عیسی که به چشمان قشنگت افتاد
همه ی عرش در آن لحظه دعایت کردند

تاب دوری تو را حضرت جبریل نداشت
پس بـه زور از بغلِ عرش جدایـت کردند

چقَدر بر پدر و مادر تو سخت گذشت
این دقایق که ز آغوش رهایت کردند

 

 

شاعر : نجمه پور ملکی